Koci celebryta

Kiedy jeszcze mieszkaliśmy w Docklands, dojeżdżałam do pracy metrem. A na stacjach metra – wiadomo – powywieszane są przeróżne reklamy. Z jednej z nich patrzył na mnie rudy kocur i próbował mnie przekonać do zakupu książki opowiadającej o jego życiu. Z plakatu można było się dowiedzieć, że kot ma na imię Bob, a książka jest bestsellerem.

Bob miał jednak pecha – po tym, jak nie udało mi się przebrnąć przez opowieść o bibliotecznym (również rudym) kocie Deweyu (porzuciłam lekturę w połowie, bo uznałam, że jest nudna), miałam poważne wątpliwości, czy chcę zainwestować ciężko zarobione pieniądze akurat w tę książkę. W bibliotece wszystkie egzemplarze były wypożyczone, więc „Street cat named Bob” dostał etykietkę „może kiedyś” i popadł w zapomnienie.

Aż do momentu, kiedy pewnego dnia, przechadzając się uliczkami Covent Garden z odwiedzającą nas w Londynie Olą, zauważyłyśmy długą kolejkę stojącą przed księgarnią. Zajrzałyśmy do środka. Pierwsze, co tam zobaczyłam, to miska i butelka z mlekiem dla kotów. Obok leżało kilka książek, których okładkę znałam z plakatów w metrze. A w księgarni był on – Bob!

Bob był dostojnym i pięknym kocurem. Zdziwiło mnie, że leżał w fotelu, nie zwracając w ogóle uwagi na to, że wnętrze księgarni było zatłoczone, wszyscy robili mu zdjęcia, a niektórzy nawet go głaskali. Wyobraziłam sobie Grzankę skaczącą po półkach z książkami ;)
Rudzielec przyjmował wszystko ze stoickim spokojem, podczas gdy jego właściciel podpisywał kolejne egzemplarze książki.

Czas nas niestety naglił, więc wtedy również nie kupiłam książki (ani tym bardziej nie dopchałam się po autograf). Nie musiałam jednak długo czekać, żeby dostać ją w prezencie od Adama. A dzisiaj skończyłam ją czytać. Skończyłam – to znaczy, że była lepsza od opowieści o kocie Deweyu ;)

„Street cat named Bob” to opowieść o tym, jak dwie zagubione istoty – kot i człowiek – spotykają się, nawiązują więź i zmieniają nawzajem swoje życia. James to samotny, wychodzący z nałogu muzyk. Na jego drodze pojawia się pewnego dnia pogryziony, wychudzony, zapchlony kot. Pojawia się i nie chce zniknąć. Potrzebuje pomocy i kogoś, kto się nim zaopiekuje. Na początku niechętnie, James zabiera go do siebie i leczy. Po pewnym czasie jednak okazuje się, że może właściwie to kot bardziej pomaga jemu, niż on kotu.

Wniosek jest prosty i mało odkrywczy – jeśli kiedyś zobaczycie na swojej drodze zwierzaka w potrzebie, zaopiekujcie się nim. Całkiem prawdopodobne, że odmieniając jego los, zmienicie na lepsze również coś we własnym życiu.